Færslur

Sýnir færslur frá september, 2006
brjóst mín... Dökkhærður strákur þvær mér. brjóst mín handleggi undir höndum hálsinn kviðinn Hann bleytir sápuna varlega, nuddar henni rólega í klútinn. brjóst mín handleggi undir höndum hálsinn kviðinn Plastbekkurinn og dökkblátt kvöldið á bakvið gluggann færa mér hamingju. Kristín Ómarsdóttir: Lokaðu augunum og hugsaðu um mig. 1998.
þakkir fyrir hvern fagran morgun þakkir fyrir hvern nýtan dag þakkir að ég hef endurgoldið og elsku veitt í mót jú hún blundar nú í mér kfuk stúlkan litla en það er nýr dagur já. takk. glaða þulustelpan er að birgja sig upp fyrir daginn. inn og út starfsemin og svo er það mæðgnasturta áður en haldið er út í fallegan daginn. er að hlusta á nick cave hlusta á lyre of orpheus hlustaði svo mikið á hana fyrir einmitt 2 árum. hann kann þetta þessi ástralski kall: ...still your hands and still your heart for still your face comes shining through and all the morning glows anew still your mind still your soul for still the fire of love is true and i´m a breathless without you... já ekki slæmt. nýtt tungl. solar eclipse. og ég ætla í bað.
heyri glamur í kaffivélunm og sólin skín inní augun mín heimspekingurinn að tala og tala jájájá einmitt heyri í einhverri músík þarna undir engin grátandi börn núna babe you turn me on syngur hann cave og ég er hér líka þögul
my deviousness put us face to face like two creatures who were lying in wait for one another but who could no longer see one another maurice blanchot: death sentence
ó sjómaður ertu úti að sigla finnst þér það gott sérðu sílin sérðu dauðu augun renna hjá langar þig að fiska ertu með öngul fiska nokkur dauð augu upp úr sjó augu að horfa í augu að sleikja ó sjódrottning borðaðu öngulinn minn kallar hann sjóarinn sæli spýttu öllu mínu blóði og syngjandi hausinn rennur fram hjá
engin ljóð engir sandalar enginn ylur. stundum er blogg svo hryllilegt. fyrirboði íroníunnar. bráðum verður allt gott sagði hún og svo stökk hún út úr háum einmanalegum turninum og fann eyrun á sér kólna í gjólunni. hún hugsaði ekkert en sá að ljós og myrkur dönsuðu saman saman saman. og hún lokaði augunum til að sjá sig betur á flugi niður. á staðinn sem er þarna niðri þar sem ljós og myrkur hætta að dansa og molla umlykur tímaleysið. það er ekki þögn. það er suð þarna niðri. lítið eitt suð. ærandi suð. og algjör óþarfi að kalla á hjálp.
bráðum verður allt svo gott. ég hef það sterklega á tilfinningunni. og ég er mjög spennt yfir því. finnst það svo óskaplega skemmtilegt að allt verði brátt svo gott. og þegar allt er gott þá er ekk hægt annað en að yrkja ljóð og fara í sandölum í vinnunna í þessari dásemdar rigningu.
enn ligg ég hér vælandi veik. vonlítil að vanda, holdsveik í lífskraftinum mikla. en ég tek mín ólívulauf hvað sem öðru líður og er það því merki um bata, von og miklar væntingar um stórkostlegt framhaldslíf ef ég leyfi mér einhvern tíman að deyja til þess eins að upplifa upprisuna. stóra stelpan mín les um "ismael og átrúnað araba". það hefur sem betur fer einhver breyting orðið á kennslu í trúarbrögðum í grunnskólum frá því að ég var stúlkubarn. ég man það helst að þá var engin trúarbragðafræði heldur einungis kristinfræði. þetta var reyndar ein af mínum uppáhaldsgreinum og gat ég þulið upp jesúískar dæmisögur af mikilli sannfæringu og trúarkrafti enda guðsóttinn alltumlykjandi. já undir niðri var þessi eilífa hræðsla skólans að börnin myndu afvegaleiðast frá kristinni trú. en mér þykir þó ósköp vænt um mína mjög svo sterku barnatrú. þakkir fyrir hvern fagran morgun, þakkir fyrir hvern nýtan dag, þakkir að ég hef endurgoldið og elsku veitt í mót.......er jesú kom til jeríkó
æh. en eina ástæðan fyrir skrifum mínum hér eru veikindi. hér ligg ég í rúminu mínu með fínu tölvuna mína og er öll svo aum í líkamanum mínum og þar með sálartetrinu. núna er eina umræðuefnið magni og supernova. og jú ég hef verið alveg húkt á þessu. þar til núna að ég fór að hlakka til að þetta klárist því það er komin þreyta í þetta allt saman. samt verð ég auðvitað að klára áhorfið. slík er mötunin að þátttakan er fólgin í skilyrðislausu áhorfi að enda að sambandsrofi. þó þessi meinta krafa um þátttöku sé húmbúk. en það er merkileg þessi hreyfing frá hrifningu til andúðar. hvernig hún á sér stað og af hverju. það fylgir henni líklegast ákveðin sjálfselska og hræsni. eins og flestu sem viðkemur mannfólki. já í dag hef ég litla trú á öðru. kannski verð ég full af von á morgun og skynja fegurð með þátttöku minni í henni og veröldinni. ég veit það ekki. en í bókahrúgaldinu hér á heimilinu hef ég verið að leita að einu og öðru. og já komist að því að maður telur sig eiga og hafa lesið þa