líklega bíð ég eftir að hugrenningartengsl leiði mig áfram að einhverju sem vex út úr náttúrunni einni alveg af sjálfum sér og segist búa yfir ástríðu og mikilvægi. líklega bíð ég eftir því á meðan ég snýti mér endalaust í hvíta taubleiu og hósta á mig götum til að hleypa öllum eiturgufunum út og upp til himna þar sem guð tekur á móti þeim með skjannahvítar og beinar tennur og engar skemmdar. sjáðu segir það við mig, sjáðu bara engin hola og enginn endajaxl sem þorir ekki að koma upp. engin bæling hér. og ég beygi mig og passa að loka munninum en hafa þó augun opin til að gleymast ekki alveg í myrkrinu þarna inni. líklega á meðan mér er kalt í gegn kalt niður og upp. líklega bíð ég eftir suðrænum ávöxtum á trjánum mínum sem teygja sig í mig bara mig og og og þá læt ég freistast af þessu bliki í fjarlægð. bliki sem ég var ekki að bíða eftir. bliki sem mig langar bara að gleyma. en þau finna mig þessi tengsl þau finna mig og fylla mig fögnuði og hægu falli.
Alfreð Flóki Svar við bréfi Helgu Matarsódi Um þetta þrennt er fólk aðallega að hugsa þegar það rambar hingað inn. Alltaf heitt á könnunni elskan!
Ummæli