- Fá tengil
- X
- Tölvupóstur
- Önnur forrit
Færslur
guð losaðu mig við guð
Sá sem bjargar lífi sínu glatar lífi sínu. Guð losaðu mig við Guð. Guð losaðu mig við allar hugmyndir um Guð. Ég gef ykkur það sem ekkert auga fær séð, ekkert eyra fær heyrt, engin hönd fær snert og engum hefur nokkurn tíma komið til hugar. Ég gef ykkur það sem hvorki verður skynjað né hugsað. Guðsríki verður hvorki skynjað né hugsað. Það er handan við ... Guðsríki er eitthvað sem við getum ekki gefið nafn nema gera það að viðfangi. Viðfang er eitthvað sem við skynjum og hugsum. Við tölum alltaf um eitthvað. Hugsum eitthvað, skynjum eitthvað, skiljum eitthvað... Trúin hún krefst innsæis. Hún krefst kjarks. Hún krefst trausts. Hún er fyrst og fremst traust. Hafa trúarbrögðin runnið sitt skeið? Vésteinn Lúðvíksson: http://www.ruv.is/sarpurinn/ras-1/hafa-truarbrogdin-runnid-sitt-skeid/20160328
Upprisa
Ástin mín, ég vil þú vitir að ég er á lífi. Ég er á lífi í miðju sári skógarins. Himinninn vakir yfir. Okkur er veitt eftirför. Reglulega rifnar festingin upp með miklum hvelli og það vætlar úr sárinu. Gráturinn eflist, gráturinn eflist svo um munar og ég leggst undir þykkt laufblað. Droparnir renna ferskir niður blaðið. Hreinsunin er raunveruleg, ástin mín. Í fjöllunum er verið að brenna skóginn. Skógareldar mynda logandi stíga og það er líkt og eldurinn leki úr fjöllunum. Eins og bráðið logandi gler. Ég er í mínum hjúpi undir laufblaðinu og fylgist með fögnuðinum. Úr ljóðverkinu: Ég erfði dimman skóg. Skógurinn, 2015.
áttundi dagur í hausverk. þessi djúpi verkur. opna augun inn í faðmandi birtu sem hræðir mig óstjórnlega. vinn í því að transformera öllum ótta í svífandi saklaust fiður sem minnir á allt það sem aldrei snertir jörðu. því þurfum við að snerta þessa jörð. hausinn steyptur á búk. búkur steypur við jörðu. en jesú býr í mér og því hlýt ég að geta teygt mig upp. trén teygja sig upp. ég hlýt að geta teygt mig lengra. opna faðm minn og hjarta með hausinn steyptan við jörðina. hann springur inn í himin. breytist í fislétt fiður sem minnir á allt það sem aldrei snertir jörðu.
Þegar skip er smíðað þá tekur það í sig segulskekkju staðarins. Hún fylgir svo skipinu um alla æfi þess, um öll heimsins höf. Þess vegna þarf alltaf að leiðrétta kompásinn í hverju skipi því það neitar að láta kompásinn sýna hið eina sanna norður eða suður og er alltaf með ósýnilegar segullínur í sér. Þegar þú horfir á kompásinn á skipi, segjum til dæmis varðskipinu Þór, þá bendir nálin á norður. En sálin í skipinu bendir í allt aðra átt því að þegar það var smíðað þá lágu ósýnilegar línur segulmagns í áttina að segulskautinu frá Asmar í Chile. Næst þegar þú mætir skipi á siglingu skaltu hugleiða að þó það sýnist staðfast er það að burðast með segulskekkju sem tók sér bólfestu í því áður en það var ausið kampavíni og svo hleypt af stokkunum og rekið úr hreiðrinu.
