Í dag langar mig svoldið að hverfa. Stundum vakna ég með þessa tilfinningu og það er svo magnað að hverfistilfinningin spyr ekkert hvaða dagur er. Hún bara mætir og hugsar allt í hvarf. Ég nota þakklæti sem vopn á hana og það kemur nú fyrir að það dugar svona langleiðina þá fer hún sjálf í hvarf eða lætur í það minnsta lítið fyrir sér fara. Í dag væri kjörið að fara í kirkju eða á myndlistarsýningu. Beita hverfistilfinningunni óvæntum brögðum. Hún er hávær og lætur illa, berst um á hæl og hnakka fjandakornið. En svo man ég eftir því að maður á víst ekkert að berjast við hvarfið frekar en ástina eða jafnvel óttann. Viðurkenna og taka í taumana. Ganga inn í hvarfið og skoða mig um, laga te eða baka jólaköku í hvarfinu. Hverf ég þá eða breytist tilfinningin í andhverfu sína. Ég strýk melankólíunni um feld sinn og segi henni að þrátt fyrir allt sé hún falleg á sinn dapurlega hátt.
The Substance er meistaralega gerður hryllingur frá Coralie Fargeat sem er bæði leikstjóri og handritshöfundur. Ég var búin að hlakka til að sjá myndina og bjóst við að það yrðu fáir í bíó á mánudagskvöldi í leiðinlegu veðri og myndin búin að vera um nokkurt skeið í sýningum. Ég elska sko að vera ein í bíói. En nei, nei það var mjög gleðilegt að sjá allt þetta fólk í Bíó Paradís. Við Þula fengum okkur kók og popp og helltum strax heilu glasi af gosi niður á gólfið í sætaröðinni okkar. Þetta slímuga sæta gos sem rann um gólfið varð mjög einkennandi fyrir kvikmyndina. Þegar myndin var búin hafði gosið gufað upp en eftir var ósýnilegt klístur. Elisabeth Sparkle hin fimmtuga sykursæta stjarna í fitness og kvikmyndabransanum þar sem útlits- og æskudýrkun er allsráðandi, endar einmitt sem klístur á gólfi og hverfur að lokum endanlega. Framleiðandinn Harry sem minnir óneitanlega á Harry Weinstein skiptir þessari „gömlu konu“ út fyrir nýja og unga útgáfu. Í gegnum alla kvikmyndina hugsað...
Ummæli