Lest á leið til stjarna


Jú mikið rétt það eru janúarlok, fyrsti mánuðurinn af tólf  í spánýrri hringekju lífsins er á enda. Mánuðurinn þegar hjartað  opnast og langanir ólmast um í brjóstinu. Hin óstjórnlega villta hvöt til verðandinnar.
Tjah, kannski ekki alveg.

Langanir eru þó ofarlega í huga fólks í upphafi árs. Okkur er sagt í janúar að þráin skuli beinast að líkamsþyngd og að í þetta sinn munum við komast í hið eina sanna líkamsform. Og að sjálfsögðu langar okkur það, nema hvað. Okkur langar einnig að fljúga loftbelg, ekki satt. Jafnvel að skíða um Suðurpólinn eins og garpurinn hún Vilborg Arna. Það gæti jafnvel verið að okkur langi að aka sporvagni ein að nóttu til eins og Palli nokkur gerði, sem var einn í heiminum. Kona í Svíþjóð steig einmitt út úr draumnum hans Palla nú fyrr í janúar og lét langanir sínar verða að veruleika. Hún var að þrífa lestina enn eina nóttina, andskotinn hafi það. Janúarmyrkrið vafði sig um lestarskrokkinn, konan fleygði frá sér moppunni og  fór að ráðum Baudelaire forðum sem varaði við þrælsoki og ógnarhramm tímans og mælti með ölvun af ýmsum toga, allt eftir eigin geðþótta. Konan kastaði tuskunni til stjarnanna, settist við stjórnvölinn og gólaði sem úlfur út í janúarmyrkrið er hún keyrði lestina af stað. Þó svo draumur konunnar í Svíþjóð hafi  endað með martröð þegar hún fór út af sporinu og keyrði lestina á húsvegg Júróvisjónfara frá árinu 1984, þá er ekki annað hægt en að skála í skáldskap fyrir konu sem ekur járnbrautarlest í leyfisleysi í deyfandi janúarmyrkri, og það út af sporinu. Þessi frétt vekur beinlínis upp óljósar langanir, og það í sjálfum janúarmánuði, sveimérþá. Janúar, þessi fyrsta varða ársins sem við fylgjum, skilyrt af tætlum tímans.
Sjálf hef ég ekki hugarflug í að stýra hringekju, hvað þá lest, í janúar né febrúar, heldur dettur mér einna helst í hug langanir ála á þessum tíma ársins. Þessi ágæta fisktegund þráir aðeins tvennt: að njóta ásta og deyja síðan í heimahafinu. Samkvæmt áreiðanlegum heimildum skilst mér að álinn langi þetta tvennt óháð árstíð.




Ummæli

Skrifa ummæli

Vinsælar færslur af þessu bloggi

Mynd
  The Substance er meistaralega gerður hryllingur frá Coralie Fargeat sem er bæði leikstjóri og handritshöfundur. Ég var búin að hlakka til að sjá myndina og bjóst við að það yrðu fáir í bíó á mánudagskvöldi í leiðinlegu veðri og myndin búin að vera um nokkurt skeið í sýningum. Ég elska sko að vera ein í bíói. En nei, nei það var mjög gleðilegt að sjá allt þetta fólk í Bíó Paradís. Við Þula fengum okkur kók og popp og helltum strax heilu glasi af gosi niður á gólfið í sætaröðinni okkar. Þetta slímuga sæta gos sem rann um gólfið varð mjög einkennandi fyrir kvikmyndina. Þegar myndin var búin hafði gosið gufað upp en eftir var ósýnilegt klístur. Elisabeth Sparkle hin fimmtuga sykursæta stjarna í fitness og kvikmyndabransanum þar sem útlits- og æskudýrkun er allsráðandi, endar einmitt sem klístur á gólfi og hverfur að lokum endanlega. Framleiðandinn Harry sem minnir óneitanlega á Harry Weinstein skiptir þessari „gömlu konu“ út fyrir nýja og unga útgáfu. Í gegnum alla kvikmyndina hugsað...
Lesa meira

Bækur á meðan ég hverf

Mynd
Nú tók ég upp á því að skrásetja eitt og annað frá október 2023 þegar ég setti búslóðina í geymslu og fór á vetrarflakk. Þar á meðal skrásetti ég hvaða bækur ég væri að lesa og/eða hlusta á. Les allt í bland og margar bækur á sama tíma, kláraði þær ekki allar en samt flestar. Mjög lengi með sumar og eins og elding með aðrar, eins og gengur. Ein og ein er ég að lesa aftur, og jafnvel aftur og aftur. Samt frekar sjaldgæft. Er enn að lesa sumar.  Þetta færir mér einhverja undarlega ró, yfirsýn, landslag sem fer í gegnum mig. Tek upp kíkinn og sé bátinn færast framhjá og hverfa inn í mistrið. Mér finnst allt vera að hverfa, aðallega ég sjálf. Kassinn með jólaskrautinu er til dæmis horfinn. Jólakúlurnar frá ömmu og afa og nostalgían. Gufaði bara upp í flutningum og ákvað þar með að sinn tími væri liðinn. Með skrásetningar áráttu skil ég eftir mig spor. Lestrarspor. Bý til járnbrautarteina í gegnum tímann á meðan ég skrifa, hverf, skrifa, hverf, les, hverf, les, er horfin til allrar hami...
Lesa meira

Madrigal

Madrigal Ég erfði dimman skóg þangað sem ég fer sjaldan. En sá dagur kemur þegar dauðir og lifendur skipta um stað. Þá fer skógurinn á hreyfingu. Við erum ekki án vonar. Alvarlegustu glæpir upp- lýsast aldrei þrátt fyrir viðleitni margra lögreglumanna. Á sama hátt er einhvers staðar í lífi okkar mikill óupplýstur kærleikur. Ég erfði dimman skóg en í dag geng ég í öðrum skógi, og hann er bjartur. Allt sem lifir syngur, hlykkjast, iðar og skríður! Það er vor og loftið ákaflega sterkt. Ég hef próf úr háskóla gleymsk- unnar og er jafn tómhentur og skyrtan á þvottasnúrunni. Tomas Tranströmer
Lesa meira