MATARSÓDI

aaaahhh yndislegt, ég er að hlusta á hana alice hans tom waits var alveg búin að gleyma henni í langan tíma. alveg hreint stórkostleg plata. and so a secret kiss brings madness with a bliss and i will think of this when i´m dead in my grave and i must be insane to go skating on your name

ég er lúin. gömul kona. með sigg í augum.

Again, Again! Again, again, even if we know the countryside of love, and the tiny churchyard with its names mourning, and the chasms, more and more terrifying, into which the others dropped: we walk out together anyway beneath the ancient trees, we lie down again, again, among the flowers, and face the sky. Rainer Maria Rilke

Who am I? Where do I come from? I´m Antonin Artaud and if I say it as if I know how to say it immediately you will see my present body fly into pieces and under ten thousand notorios aspects a new body will assembled in which you will never again be able to forget. Atonin Artaud

allar þessar breytingar. og ég vildi að ég ætti baðkar. ég vildi að ég ætti baðkar í stofunni með bókahillur allt um kring og litla gaseldavél og hlusta á suð frá katlinum í takt við dropandi kranann í baðkarinu því það þarf að kaupa nýjan gúmmíhring til að þétta. og svo ætla ég að fara úr öllum fötunum og leggjast upp í þetta baðkar í stofunni og lesa: "Nú man ég ekki fyllilega hvað gerðist næst. Þegar þig dreymir þetta aftur er það alltaf eins. Ég hleyp að stúlkunni, leggst í fang hennar og veifa þér bless. Þú ert mér alltaf jafn reið þegar þú vaknar. Getur þú verið mér reið fyrir það sem ég geri í draumum þínum?" (Örvar der Alte: úfin strokin, 2005)

myrkrið lagðist yfir andlit mitt. og ég varð þetta myrkur. ég er myrkrið. og ég lýsti. myrkrið lýsti..... eitthvað á þá leið segir í sumardagur eftir jon fosse sem ég sá í gær. ég mæli með þessari sýningu, það eru fáar sýningar eftir held ég. þetta leikverk er mjög vel skrifað og staðsetur sig á tregafullan hátt í tómi og tíma. uppsettningin er ágæt. lýsing og tónlist er flott. leikararnir misjafnir og svona en samt alveg ágætt. í heildina verulega falleg sýning. hvernig tilfinningar og leiðir þeirra staðsetja sig og skapa eins konar veruleika. já ég heyrði sagt um daginn að sorgin vegi að kjarna sjálfsmyndarinnar. það á vel við þessa sýningu. svo er hægt að velja að standa alveg kyrr. endurnýja engin kynni af sjálfum sér. eiga sama stefnumótið aftur og aftur við sjálfsmyndina sem endurvarpar einungis birtu í bakspegli. en kannski er það ekki einu sinni val. myrkrið leggst yfir og hefur eigin tíma, eigin veröld. algjörlega sjálfstætt.

sérðu það sem ég sé elskan. syngur hann og litla syngjandi sólin raular um matinn sem á að fara uppí munn o oooní mava. brúðubíllinn þarna líka. rok og skrítinn dagur. "The truth is what, being taken away, leaves nothing to be seen but death ... Or again: truth is what, in the fantasy of hallucination, must be delayed but not denied, betrayed ... " jamm þetta er frá honum Roland Barthes, A Lover´s Discourse. merkisbók. ég er að hugsa um að gera undantekningu og laga mér kaffi.